[Getuigenis]
Een dichter ben ik niet, ben niet op zoek naar rijm,
want rijm kent ook het leven niet.

[Inleiding]
Mijn lichaam heb ik nog, al lijkt het niet voor lang.
In dagelijkse strijd loert Ares op zijn kansen.
Mijn pneuma vloeit, vibreert als ooit tevoren.

[Eerste pijn]
Gevlucht zijn wel mijn kennissen.
Zij hebben, ook alleen, al te veel moeite
met overleven in dit leven.
Mijn zwakte is hun grootste vrees.

[Tweede pijn]
Verdwenen ook mijn vrienden,
op zoek naar dwaze waarborg voor dit leven,
zich verliezend in de angst
voor dit onverbiddelijk bestaan
en Thanatos die hen bedreigt.

[Derde pijn]
De hort op is mijn lief,
volledig in de ban van Priapus,
door ultrakort moment tot
eeuwige vervulling te verheffen
en door de ogen ferm gesloten
van verplichting te ontdoen.

[Observatie]
Mijn kracht, mijn daad, mijn scheppingsdrang
wordt slechts geloofd als anderen het prijzen,
want zomaar achten is zoveel gevraagd.
Als dan ineens de dagen zwarter worden,
als nachten gloeien in verzengend licht
dan wijkt mijn weerstand, mijn bestendigheid.
Om plaats te maken voor bizarre eenzaamheid.

[Slotbekentenis]
Hoe vaak was ik niet bij een uitvaart
van kennis, buurman, vriend of zelfs geliefde?
Ik keek dan naar de kist, de mensen eromheen
en kon maar één ding denken:
Wat heb ik fout gedaan? Wat ging er mis?
Dat hij zijn lichaam mocht ontstijgen,
van eenzaamheid bevrijd.
Dat ik nog steeds gevangen zit.

Ah ah ah ah ah ah ah ah